imam Ali eleyhis-salamin kelamlarindandir.
O, sehabelerinden birini (Abdullah ibn Queyni) gonderdi ki, (Siffeyn muharibesinde) Kufe qoshunundan olan ve (sham ehli ile muharibeden sonra) Nehrevan Xevaricine birleshmek isteyen, amma o Hezret eleyhis-salamdan qorxan desteden (Beni Naciyenin bashchisi Xirrit ibn Rashid ve onun etrafindakilardan) bir xeber getirsin. Hemin shexs qayidanda o Hezret sorushdu: Onlar qorxmayib oz yerlerinde qaliblar, yoxsa qorxub kochubler? Hemin shexs dedi: Ya Emirel-mominin, kochubler. imam eleyhis-salam buyurdu:
Onlari gorum (Allahin rehminden) uzaq dushsunler, nece ki, Semud tayfasi (itaetsizlik ederek Salehin devesinin ayaqlarini kesdi ve bununla da Allahin rehmetinden) uzaq dushdu (ve mehv oldu)! Bil ki, nizeler onlara teref uzananda ve qilinclar tepelerine enende etdikleri ishden peshman olacaqlar. Bu gun sheytan onlari (bizden) ayirib parchalamaq (ve oz davamchisi etmek) isteyib. Sabah (qiyametde ise) onlarla elaqAli olmasini inkar ederek onlardan uzaqlashacaq. Buna gore de onlara (onlarin ezaba layiq olmalari uchun) hidayet ve nicatdan (hidayet yolundan) xaric olmalari, azginliq ve korluga (azginliq ve korluq deresine) dushmeleri, haqdan (ona tabe olmaqdan) uz dondermeleri ve azginliqda (azginliq yolunda) tugyan ve itaetsizlik etmeleri kifayetdir.