imam Ali eleyhis-salamin (dilin natiq deyil nitq vasitesi olmasi baresindeki, elece de oz zemanesinin adamlarini ve gelecek insanlari vesf etdiyi) kelamlarindandir.
(Emirel-mominin eleyhis-salam bir gun bacisi oglu Cede ibn Hubeyre Mexzumiye camaata xutbe oxumasi gosterishini verdi. Cede minbere chixanda danisha bilmedi. Sonra o Hezret ozu ayaga durub minbere chixdi ve mufessel bir xutbe oxudu ki, onun bir hissesi beledir.)
Bilin, dil insanin bir parchasidir ki, eger shexs aciz olsa, soz onunla yoldashliq etmez. Hemchinin eger shexs bacariqli olsa, soz dile imkan vermez. Biz (Peygember Ehli-Beyti) soz shahlariyiq (soz bizim emrimize tabedir) ve onun kokleri bize batib ve budaqlari bizim ustumuze serilib (her bir meseleni lazim olan zaman fesahet, belaget ve dolgunlugun son heddinde beyan ede bilirik).
Allah sizi bagishlasin, bilin, siz ele bir zamanda yashayirsiniz ki, onda haqq danishan az, dil dogruchuluqda sust ve haqqi axtaran xardir. insanlar (Allah ve Peygembere) itaetsizliye hazirlashiblar ve (nefsi isteklere tabe olmaq uchun) bir-birleri ile uyushmaqda yoldashliq ederek birleshibler. Cavanlari pis xasiyyetli, qocalari gunahkar, alimleri ikiuzlu ve danishanlari yaltaqdir. Kichikleri boyuklerine hormet qoymur ve varlilari yoxsullarina el tutmur.