Zikr olunmush iki merheleye bagliligin semeresi budur ki, insan bendelik ve ibadetden, Allaha tevekkulden sonra ozunu tam ehtiyacsiz hiss edir, etrafdakilarin munasibetine ehemiyyet vermir. Onun ucun xalqin dostlugunun ve ya dushmenciliyinin ferqi yoxdur. Bu munasibetler onun halini deyishmir. Uygun mena imam Baqirin (e) Cabir ibn Yezid Covhiye xitabinda bele zikr olunur: Bil ey Cabir! Ne qeder ki, xalq senin ziddine shehadet verib bir agizdan pisliyine danishdiqda narahat olursan ve ya onlarin seni saleh bilmesi seni sevindirirse, bizim vilayetimizde deyilsen.
 Allahi taniyib butun varligi ile Ona iman getiren kes Allahdan qeyrilerinden qorxmur ve onlara umid etmir. O mominlere, ata-anasina, ustad-muellimlerine bir vezife olaraq ehtiram gosterir ve qedirdanliq edir. Onun bu ehtiramda hec bir umacagi yoxdur. Bundan da ustunu odur ki, insan ali kamal ve merifet merhelesine catib oz varligini Allahla rabitede gorsun. O yaranmishdir, Allah ise yaradan. Onun varliginin sebebi Allahdir. Felsefede buyuruldugu kimi netice eynen sebeble bagliliqdan ibaretdir. Tebii ki, bele bir yuksek merifet derecesine catan insan mebuda diqqetde qerq olub ozunu yaddan cixarir. Eksine, Musaya nesihetde qeyd olundugu kimi, Allahla rabitesini qiran insan butun siginacaqlardan mehrum olur, onun ucun hec bir guvenc yeri qalmir.