Kitabxana

Muqeddes Islam dininin en boyuk ve en gozel cagirishlarindan biri muselmanlarin arasinda, onlarin butun sinfi ve meqam ferqleri ile bele, qardashliga cagirmasidir. Kecmishde ve hal-hazirda muselmanlarin en pis ve yararsiz ishlerinden biri bu islami qardashligin telebine diqqet yetirmemeleri, sehlenkarliga, laqeydliye yol vermeleri olub. cunki bu qardashligin en sade teleblerinden biri Imam Sadiq (eleyhis-salam)-in buyurdugu kimi, budur ki, her muselman oz muselman qardashina ozu ucun beyendiyi, razi oldugu sheyleri beyensin, ozu ucun beyenmediyi sheyleri onun ucun de beyenmesin.
Ehli-beyt (eleyhimus-salam)-in bizlere verdiyi bu sade ve qisa gosterish baresinde derinden fikirleshsek, ona emel olunmasinin muselmanlar ucun ne qeder cetin ve mushkul, onlarin bu gosterishden ne qeder uzaq olmalari aydinlashar. Eger onlar insafli olub oz dinlerini layiqince tanisaydilar ve yalniz qeyd olunan gosterishe emel etseydiler, hec vaxt bir-birlerine zulm etmezidiler, aralarinda bashqasinin haqqina tecavuz, ogurluq, yalan, qeybet, sozgezdirmek, tohmet vurmaq, abrini tokmek, nalayiq sozler demek, shexsiyyetini tehqir etmek, xudbinlim ve s. kimi rezil sifetler bash alib getmezdi. Eger muselmanlar oz aralarinda qardashligin en sade xususiyyetlerinden agah olub ona emel etseydiler, zulm, dushmencilik ve edavetin koku yer uzunden kesiler, besheriyyet tam xoshbextlikle, ictimai seadetin en yuksek merhelesinde qardash olar ve oz heyatini bu minvalla davam etdirerdi. Hemcinin qedim felsefelerde deyilen utopik (ideal) cemiyyet gerceklesherdi. Dostluq ve mehebbetin hakim oldugu bu halda hokumet, mehkeme, polis, zindan, ceza qanunlari, hedd ve qisas hokmlerine artiq yer olmazdi, istismarcilarin ve zalimlarin qarshisinda bash eymezdiler, zalimlar da onlara hakim ola bilmezdi. Nehayet yer uzu busbutun deyishiler, cennete donerdi.
Qeyd etmek lazimdir ki, hergah Islamin buyurdugu qardashliq ve mehebbet qanunu insanlar arasinda hakim olsaydi, artiq indi edalet kelmesi lugetlerden cixmishdi. Bashqa sozle desek, bu suretde edalet ve edaletli qanunlar kimi terminlere ehtiyac duyulmazdi ki, edalet kelmesine de ehtiyac duyulmush olsun. Eksine, mehebbet ve qardashliq qanunu gozelliklerin, yaxshiliqlarin yayilmasina, emin-amanligin berqerar olmasina, xoshbextlik ve seadete kifayet ederdi. cunki, insan yalniz cemiyyetde mehebbet olmadigi teqdirde edaletli qanun axtarmaga bashlayir. Amma, her hansi cemiyyetde ata-ogul munasibeti, qardashliq mehebbeti hakim olarsa, insan oz isteklerinde guzeshte geder, mehebbet qorugunu tam raziliqla mudafie eder, neticede butun problemler edalet ve meslehet namine deyil, qashiliqli mehebbet sayesinde hell olar. Bele olan halda artiq hansisa edalete, meslehete ehtiyac qalmaz. Sebebi de budur ki, her insan yalniz ozu ucun ve oz istediyi sheyleri sevir. oz vucudundan kenarda olan sheyleri yalniz o sheylerle rabite berqerar etdikden, xoshuna gelen shey oldugunu bildikden sonra dost tutur. Hemcinin, sevmediyi, meylli olmadigi bir sheyin yolunda oz ixtiyari ile fedakarliq edib canindan