qeyd olunan meselenin heqiqeti ashkar olur. Tarix gosterir ki, mesum Imamlar ushaqliq dovranindan tekamul vaxtina qeder hec kesin yaninda terbiye almamish, hec bir muellimin yaninda ders oxumamish, hec kesin yaninda yazib-oxumaqla meshgul olmamishlar. Tarixde Imamlarin mektebe getmeleri, bir an da olsun bele, muellim yaninda shagirdlik etmeleri qeyd olunmayib, amma bununla bele ele hec kesin cata bilmediyi yuksek meqama, elm ve kemal derecesine catmishlar. Onlardan edilen hec bir sual cavabsiz qalmayib, bilmirem kelmesi onlarin diline gelmemishdir, sual edenlerden hec kese hansisa kitaba muraciet edib, yaxud bir az fikirleshib cavab verdikleri gorunmemishdir. Amma ele bir tarixci tapmaq olmaz ki, Islam feqihlerinin, ravi ve alimlerinin tercumeyi-halini yazsin, amma telim-terbiye, shagirdlik dovranlarini, onlarin meshhur ustadlarinin ve elm ve revayetleri nece exz etmelerini, hansisa meselede shekk ve ya tereddude qalmalarini yazmasin. Bu tebii bir qaydadir ki, insanlar zaman ve mekandan asli olmayaraq bu qayda ile yashayirlar.